اندیشکده روسی، حفظ روابط آمریکا و چین برای متحدهای واشنگتن مهمتر است - مجله میهن 128

با ما همراه باشید و با تور چین ارزان از شگفت انگیزترین کشور دنیا دیدن کنید بر روی دیوار چین سلفی بگیرید، از قصر ممنوعه دیدن کنید و در خیابان شانگهای پیشرفته ترین آسیا قدم بزنید.

به گزارش گروه بین الملل خبرنگاران، ایالات متحده آمریکا با دو قدرت چین و روسیه به عنوان رقبای خود در سیاست خارجی روبرو است و با طراحی استراتژی های جدید کوشش می نماید تا در برخورد با آنها به شکل مؤثر عمل می نماید، درست است که در نگاه واشنگتن هر دو کشور به عنوان یک تهدید جدی تلقی می شود، اما به نظر می رسد که برنامه های آمریکا برای تعامل با آنها متفاوت است. اندیشکده روسی باشگاه مباحثه والدای، مقاله ای را به قلم نویسنده آمریکایی به نام پل ساندرز، پژوهشگر سیاست خارجی آمریکا در مرکز منافع ملی منتشر نموده است.

جدیدترین خبرها و تحلیل های ایران و دنیا را در کانال تلگرامی خبرنگاران بخوانید. (کلیک کنید)

جدیدترین خبرها و تحلیل های ایران و دنیا را در صفحه اینستاگرامی خبرنگاران بخوانید. (کلیک کنید)

ساندرز در این مقاله می نویسد: دونالد ترامپ، رئیس جمهور پیشین آمریکا در حالی رقابت قدرت های عظیم را به عنوان یک اصل سازماندهی شده برای سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا رسمی کرد که دور شدن از مبارزه با تروریسم بین المللی و پیش رفتن به سمت رقابت با قدرت های عظیم از مدت ها پیش در جریان بوده است. در واقع، این فرایند با انتخاب باراک اوباما در سال 2008 شروع شد و دلیل آن نیز تا حدودی به عدم تأیید عمومیِ کوشش های مداوم جرج دبلیو بوش برای اشغال عراق و افغانستان و تحولات مربوط به آن باز می شود.

پژوهشگر آمریکایی در ادامه شرح می دهد: اوباما کوشش کرد تا نقش آمریکا در هر دو کشور را کاهش دهد و پیروز به خارج کردن نیروهای آمریکایی از عراق شد. وزیر امور خارجه او یعنی هیلاری کلینتون در جست وجوی تشکیل یک محور برای آسیا، کوشش کرد تا توجیهی کاربردی را برای آن ارائه دهد. بسیاری از جمهوری خواستار از این تغییر جدید در رویکرد آمریکا و تمرکز بر مسائل آسیا حمایت می کردند، اما معتقد بودند که سیاست های اوباما محوری نبود. در واقع آنها سیاست های اوباما را نوعی ایجاد توازن مجدد نامگذاری کردن که سیاست های محور متفاوت است. جمهوری خواستار به این مسئله معترض بودند که چرا سیاست های جدید اوباما، تغییرات معناداری در استقرار نیروها، هواپیماها و یا کشتی های آمریکایی ایجاد نکرد. واقعیت این است که اوباما می خواست تا بر روی سیاست داخلی تمرکز کند و ظاهراً این سیاست را بهانه ای برای خروج از خاورمیانه در نظر گرفته بود.

وی معتقد است که گذار از یک سیاست خارجی متمرکز بر مبارزه با تروریسم و ایجاد ثبات در خاورمیانه، به سمت رقابت با چین و روسیه، تنها در نتیجه تجربه سیاست های ناپیروز و یا سیاست داخلی آمریکا نبود، بلکه تا حد زیادی پیامد تصمیمات سیاسی روسیه و چین بوده است. در خصوص چین باید گفت که پکن به دنبال بحران اقتصادی دنیا طی سال های 2008-2009، کوشش کرد تا در شرق آسیا به طور فزاینده ای مدعی قدرت شود، چیزی که بسیاری آن را به رهبران چین نسبت دادند که این بحران، شاخص سقوط آمریکا بود. برخوردهای منظم چین با متحدان ایالات متحده آمریکا و سایر کشورها در دریای جنوبی چین، گسترش سریع هزینه های نظامی، ادعاهای سرزمینی و دیپلماسی سختگیرانه در روبرو با سایر حکومت های منطقه، بسیاری از نهادهای سیاست خارجی واشنگتن را متقاعد کرد که پکن برای بیرون انداختن ایالات متحده آمریکا از شرق آسیا مصمم شده است.

ساندرز اضافه می نماید: همچنین، پکن در جریان اجلاس آب و هوایی کپنهاگن، اوباما را به طور شخصی مورد سرزنش قرار داد، بعضی معتقدند که به عمد مانع توافق شد، در حالی که کوشش می کرد تا تقصیر را به گردن واشنگتن بیندازد. با نگاهی به آینده، دولت بایدن ناچار خواهد بود تا تصمیمات اساسی نسبت به رقابت با پکن و مسکو را اتخاذ کند. اولین و مهمترین مسئله در چنین تصمیماتی این است که آیا باید رقابت مساوی و همزمان با هر دو قدرت را دنبال کرد، یا اینکه با یکی از آنها به طور قدرتمند رقابت کرد و با دیگری کمتر به دنبال شکلی از تنش و رقابت بود.

کارشناس آمریکایی، تحلیل می نماید: به نظر می رسید که دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا و بعضی از مشاوران او، در ابتدا امیدوار بودند که ایالات متحده آمریکا بتواند روابط خود را با روسیه بهبود بخشد و با این کار، دینامیک مثلث آمریکا-چین-روسیه را تغییر دهد، اگرچه دخالت روسیه در انتخابات 2016 و واکنش سیاسی در آمریکا، به سرعت این رویکرد را غیرعملی ساخت.

وی ادامه می دهد: اگرچه دولت بایدن به دنبال تمدید پیمان کنترل تسلیحات (استارت نو) خواهد بود و پیش از آن ترامپ کوشش کرد آن را مشروط به مشارکت چین کند، اما رهبران جدید آمریکا همچنان عدم علاقه خود را به تنظیم مجدد جدید نشان داد ه اند و در درجه اول اطمینان از مسئولیت پذیر بودن مسکو برای اقدامات بی پروا و پرخاشگرانه روسیه را در اولویت قرار دادند.

ساندرز با توجه به نگاه متفاوت دستگاه سیاست خارجی آمریکا به دو کشور روسیه و چین، می نویسد: در واشنگتن، پکن را بیشتر به عنوان یک تهدید بلند مدت تلقی می نمایند، بنابراین بحثی برای اولویت دادن به رقابت با چین وجود دارد. گفته می شود که بسیاری چین را به عنوان یک شریک مهمتر و قابل اعتماد تر در مسائل دنیای مانند تغییرات آب و هوایی در نظر می گیرند که بایدن، رئیس جمهور آمریکا نیز از آن به عنوان مهمترین نگرانی آمریکا یاد نموده است.

کارشناس آمریکایی در خاتمه تأکید می نماید: همانطور که دولت آمریکا در حال حاضر نسبت به رفتار و برخورد خود با دو قدرت عظیم و رقیب در حال تصمیم گیری و پیشبرد آن است. دولت بایدن نیز به طور همزمان کوشش می نماید تا متحدان آسیایی و اروپایی آمریکا را در این مسئله درگیر کند. به نظر می رسد که متحدان آمریکا از یک سو برای حفظ روابط آمریکا-چین کوشش زیادی را به کار می گیرند و از سوی دیگر به دنبال گسترش روابط دو جانبه خود با پکن هستند، اما کوشش ها و اقدامات این کشورها (متحدان آمریکا) نسبت به دفاع از مناسبات مسکو-واشنگتن یا گسترش روابط خود با روسیه، از شدت کمتری برخوردار است.