عکس مهرداد میناوند را دزدیدند! - مجله میهن 128

دارایی هایی قدیمی مثل این را آدم با چیزی جایگزین نمی نماید. بعد از آن نسل بازیکنانی آمدند که شلوغ تر بودند، خوش لباس تر، آن سبیل های پت و پهن را نداشتند، اما در سینه ما جایگزین تیم 98 نشدند. مهرداد میناوند یکی از آن ها است. بازیکنی که هم تحسین های بی اندازه نثارش شد هم بی رحمانه مورد نقد و قضاوت نهاده شد. خودش هم انگار سرش درد می کرد برای این حاشیه ها. هر جا بود در مرکز توجه قرار می گرفت. بلد بود چطور دوربین ها و نگاه ها را سمت خودش بکشاند.

در 20 سالگی ستاره شد، در 30 سالگی تمام. فوتبال را بوسید و کنار کشید. اینکه اشباع شد یا زود به همه چیز رسید یک طرف ماجرا، اینکه حواسش به بیرون زمین بود، طرف دیگر. وقتی می آمد توی زمین، انگار موهایش را دانه دانه شانه زده بود. نه فقط به عنوان بال چپ با رضا شاهرودی رقابت داشت بلکه انگار در سوژه شدن و دیده شدن روی جلد روزنامه ها و هفته نامه های آن زمانه هم با هم کل داشتند.

نسل جدید چیز زیادی از او نمی داند. نهایتاً گوگل می نمایند و چند ویدئوی بی کیفیت و رنگ پریده از یکی دو گل و پاس گلش را می بینند (چرا این همه فقر آرشیو داریم؟) یا کل کل های مردی ریشو و عینکی با صورتی پف نموده با طرفداران استقلال را لایک می نمایند، نهایتاً تقلید صدای علی پروین. آن ها که در اینستاگرام شناورند چند عکس با لباس اشتروم گراتس از او دیده اند که در جدال با دیوید بکام است. افتخاری که نصیب او شد، اما این همه چیزی نیست که در خصوص مهرداد میناوند وجود دارد.

از 30 تا 40 سالگی انگار محو شد. همان سال هایی که خودش می گوید اشتباه خودم بود. قبلاً می انداختم گردن این و اون، اما الان می گم اشتباه خودم بود. این بخشی از زندگی ستاره ای است که کمتر در خصوصش می دانیم و البته حالا دیگر فرقی ندارد. شماره 25 تیم ملی ایران بخش بزرگی از خاطرات مشترک نسل ما را بغل کرد، به دوربین چشمکی زد و رفت.

مهردادی که با شوخ طبعی ذاتی و حاضر جوابی بچه تهرانی حتی وقتی نیست باز هم کاری می نماید که فقط از او برمی آید. آشتی دادن شهریار و جادوگر با چشم های اشک آلود. وقتی ناباورانه از هم می پرسند مگر می گردد مهرداد میناوند زیر خاک آرامش بگیرد، بازیکنی که بی قراری در ذات او بود.

هنوز سه روز نشده که رفته، اما آن ها که با او خاطره دارند پیر شده اند. هنوز دل مان می خواهد برگردیم به روز هایی که توپ می آمد روی پای چپش، سرش را بالا می گرفت و سانتر می کرد. هی یاد علی دایی می افتم که هر وقت بحث پاس گل هایش می شد می گفت مهرداد! با اون سانترش جلوی کویت مهره های کمرم رو جابه جا کردی! و او می خندید.

روحش شاد که قاب خنده هایش با ما ماند و حالا انگار یک نفر به آلبوم سال 98 ما دستبرد زده و عکس مهرداد میناوند را دزدیده است. این جای خالی را حتی زمان هم پر نمی نماید.