روایت رنج و سکوت در داستان بلند فصل قحطی کنگر - مجله میهن 128

نویسنده داستان را این گونه شروع نموده است: بالاخره بعد از تمرین زیاد با باغبان حالا دیگر یاد گرفته ام بدون آنکه به حنجره ام آسیبی برسد صدای کلاغ ها را تقلید کنم، نه اینکه فکر کنی کار راحتی بوده، آن اوایل گاهی نمی توانستم غذا را درست ببلعم و پرستارها که نمی دانستند چه بر سر گلویم آمده عصبانی می شدند.

در یکی از تأثیرگذارترین بخش های این کتاب راوی خود را به بادخورک تشبیه نموده و گفته است: هیچ می دانستی نوعی پرنده هست به نام بادخورک که هرساله بی آنکه بنوشد یا بخورد یا بر زمین بنشیند مسیر آمریکا به ژاپن را پرواز می نماید؟ تصور کن هر سال رأس ساعت مشخص از زمین بلند شوی و سالی دیگر و فصلی دیگر در سرزمینی دیگر فرودبیایی. اگر آرزو نکنم که تو پرنده بادخورک باشی یا حداقل خودم را در هیبت یادخورک ها در جهت نامه های اختر به ژاپن نکشانم می توانم بگویم این آمژول ها با آدم این کار را می نمایند. توی سرت را پر از هوا می نمایند و جریان فکرت را بدون آنکه در کنترل تو باشد به هر سمت وسویی پرت می نمایند، برای آن پرنده اگر باد شدت بگیرد و مسیر طولانی گردد و فصل صید در ژاپن به خاتمه رسیده باشد، سفر چیزی نبوده جز بیهودگی و مرگ. من اما هربار وقتی به هواپیمایی که از آلمان به نشانی نامه های اختر به سمت پاژن برخاست فکر می کنم، خود بیچاره بادخوارم را می بینم که پروازش ساعت هشت و ربع 6 اوت 1945 به هیروشیما می نشیند. درست لحظه ای که بمب به زمین برخورد می نماید.

انتها راوی به این نتیجه می رسد بعد از بیست سال، در آسایشگاه و برای آنکه خیال و فکر از سرش بیرون برود و شبیه نادر (برادرش) و اختر به جهان نگاه کند باید به قدر کافی برف بیاید و سرش را منجمد کند تا خیال مثل ساقه های خشکیده کنگر که از شکاف های قبر مادر بیرون می زدند از سرش بیرون برود.

انتشارات هیلا کتاب فصل قحطی کنگر نوشته نسرین یوسفی را اخیرا در 112 صفحه و بهای 45 هزار تومان عرضه نموده است.