لزوم بهره گیری از هنر برای تحقق بستر زیست اجتماعی - مجله میهن 128

به گزارش خبرنگاران، محمد جواد حق شناس در آیین گشایش نهمین سمپوزیوم بین المللی مجسمه سازی تهران گفت: تهران تاکنون میزبان هشت دوره سمپوزیوم مجسمه سازی بوده . هنری که قراراست پیوند خود با شهر و شهروندان و مدیریت شهری را برقرار کند. این هنر اگر انتزاعی تلقی گردد در قالب فعالیت هایی که دانشگاه هنر و یا ارائه کارهای ارزشمند در یک گالری باشد با هنری که شهروندان آن را مورد توجه قرار می دهند متفاوت خواهند بود.

وی اضافه کرد: یکی از اهداف مدیریت شهری توجه به شهر پایدار و ایجاد بستری برای زیست اجتماعی تهران است که در این عرصه باید از هنر یاری بگیریم تا بسترسازی مناسب برای زیست اجتماعی فراهم گردد.

حق شناس ادامه داد: مدیریت شهری، هنرمندان و نخبگان شهری باید دست در دست یکدیگر دهند و از هنر برای گسترش مفاهیم بهره بگیرند و هویت سازی جمعی را دنبال نمایند. هنر مجسمه سازی در این حوزه درصدر هنرهای تجسمی قرار گرفته است . لذا نیازمند توجه و تاکید بیشتری در این حوزه هستیم.

رئیس کمیسیون فرهنگی شورای اسلامی شهر تهران در بخش دیگری از صحبت های خود با تاکید بر رویکرد بین المللی سمپوزیوم مجسمه سازی تهران گفت: حداقل از ده کشور جهان در این دوره هنرمند وجود دارد و در کنار هنرمندان حرفه ای، هنرمندانی از حوزه دانشگاه قرار گرفتند تا برای خدمت به هنر آماده شوند؛ لذا رویکرد آموزشی و پرورشی در این سمت و سو مد نظر قرار گرفته است.

وی اضافه کرد: متأسفانه شهر تهران آن گونه که انتظار می رود از این هنر بهره نگرفته و در حقیقت هنر مجسمه سازی کمتر در خدمت مدیریت شهری قرار گرفته به شکلی که از هنرمندان بزرگ این عرصه تقدیر نشده و فرصت حضور آنها نیز فراهم نشده است.

رئیس کمیسیون فرهنگی شورای اسلامی شهر تهران تاکید نمود: البته هنر مجسمه سازی و موسیقی این امکان برایش فراهم نشده که پس از انقلاب اسلامی و تغییر رویکرد در عرصه های سیاسی و قدرت در خدمت انسان و شهر قرار بگیرد. امروز اگر به تخت جمشید بنگریم شاهد خلق آثار بزرگی هستیم که پس از 2500 سال از ساخت آنها هنوز شاهکارهایی که با سنگ در آنجا ساخته شده همانندی ندارند و آثار درخشانی تلقی می گردد. آثاری که به لحاظ کیفیت و کمیت و استفاده از ابزارهای مختلف همچون سنگ، چوب و فلز که نشان دهنده اوج هنر ایرانی هستند.

وی اضافه کرد: امروز هنرمندان مجسمه ساز ایرانی پس از یک گسست میان خود و نیاکانشان در عرصه مجسمه سازی به دنبال این پیوندها هستند و کوشش می نمایند خط ممتد درست و دقیقی را احیا نمایند که در تمام این سالها باید موجب ارتقای این هنر می شده اما به هر دلیلی این اتفاق نیفتاده و امروز باید به دنبال این پیوند باشیم.