سهم رسانه ای ها از پروژه های میلیاردی - مجله میهن 128

تبعیض، بی عدالتی و نادیده دریافت اهالی رسانه، در همه این سال ها وجود داشته، پذیرفته شده و صدای مخالفان به گوش مدیران یا صاحبان فیلم نرسیده است، اما با رونق فراوری در شبکه نمایش خانگی در سال های اخیر، بالا رفتن دستمزد عوامل به ویژه بازیگران، این شکاف بیشتر شده و سهم مشاوران رسانه ای یا روابط عمومی ها نسبت به گذشته که دستمزدها گاه یک دهم مبالغی بود که امروز رد و بدل می گردد، تفاوت محسوسی نداشته است.

بسیاری از فعالان رسانه که در حوزه روابط عمومی کار نموده اند، خاطرات و تجربه هایی مشترک دارند که اگر چه در محافل خصوصی تر و غیررسمی عنوان می گردد، اما هیچ گاه علنی و رسانه ای نشده اند. ما بهتر از هر کس دیگری می دانیم که گفته شدن این حرف ها، برای صاحبان فیلم، کارگردان ها و تهیه کننده ها، ذره ای اهمیت ندارد و آن ها خوب می دانند نمی گردد دستمزد یک بازیگر درجه دو را پرداخت نکرد. (در این سال ها بسیاری از پروژه های سینمایی، تلویزیونی و شبکه نمایش خانگی به خاطر همراهی نکردن یک بازیگر نیمه کاره مانده یا دچار مشکل شده است.) اما به سادگی می توان تعهد اقتصادی درباره مشاوران رسانه ای را زیر پا گذاشت.

هیچ قاعده و قانون حمایتی، هیچ صنف و تشکلی وجود ندارد که به داد رسانه ای ها برسد. قراردادهای چند میلیاردی در دفترهای فراوری بسته می گردد، بازیگرها دستمزد خود را دائم بالا می برند. برخی از سلبریتی- مجری ها که حتی برای بهتر شدن کارشان حاضر نیستند یک صفحه کتاب بخوانند تا دایره واژگان شان نسبت به چهار سال قبل، تغییر کند، بدون این که کیفیت کار یا تعداد تماشاگران برنامه های شان محک بخورد، از این پروژه به آن پروژه می فرایند و دیده می شوند تا این طور به نظر برسد که محبوب هستند و لایق چنین دستمزدهایی. اما مشاوران رسانه ای که اطلاع رسانی و خبررسانی را برعهده دارند و اگر نباشند، این آثار در فضای رسانه ها دیده نمی شوند، در معادلات فراوری سهم و حقی ناچیز دارند. سهمی که به راحتی می توان پرداخت نکرد. قراردادهایی که ضمانت اجرایی ندارند و کارفرماهای بی اخلاقی که مقابل خواسته های غیرحرفه ای کارگردان ها و بازیگرها مطیع هستند اما گوش رسانه ای ها را می برند.

واقعیت تلخ این است اگرچه همه مدیران به این اهمیت می دهند که منتقدان و رسانه ها درباره شان چه موضعی دارند یا میزان همراهی مطبوعات و خبرگزاری ها با آن ها چقدر است، اما برای صندلی روابط عمومی در مجموعه شان اهمیتی به مراتب پایین تر از هر مدیر یا کارمند دیگری قائل هستند. این کم لطفی مادی و معنوی، ادامه بی عدالتی است که بخش خصوصی به مشاوران رسانه ای و روابط عمومی ها روا می دارد و به نظر نمی رسد پایانی برای آن وجود داشته باشد.

منبع: خبرآنلاین